صلح (اصطلاحات نظامی)صلح در اصطلاح فقه نظامی مقابل جنگ است، در آیات و روایات به صلح در برابر دشمن سفارش شده البته در صورتی که دشمنان تمایل به صلح داشته باشند. ۱ - معنای لغویصلح در لغت؛ یعنی، آشتی و سازش. [۱]
عمید، حسن، فرهنگ عمید، ص۷۰۲، امیر کبیر.
۲ - معنای اصطلاحیصلح در اصطلاح فقه، مقابل جنگ است، که از آن به سِلم یا سَلم (به کسر و فتح سین) نیز تعبیر می‌شود. ۳ - صلح در قرآندر قرآن آیاتی در مورد صلح ذکر شده، ازجمله: ۳.۱ - سوره انفال«وَ انْ جَنَحُوا لِلسَّلْمِ فَاجْنَحْ لَها؛ و اگر تمایل به صلح نشان دهند، تو نیز از در صلح درآی.» ۳.۲ - سوره بقره«یا ایُّهَا الَّذینَ آمَنُوا ادْخُلُوا فیِ السِّلْمِ کافَّةً؛ و اگر دشمنان تن به صلح (آتش‌بس) دادند، پس بپذیر.» ۳.۳ - سوره نساءو نیز می‌فرماید: «وَ الصُّلْحُ خَیْرٌ؛ صلح خوب است.» ۴ - روایت از امام علیامیر مؤمنان (علیه‌السّلام) می‌فرماید: «وَ لا تَدْفَعَنَّ صُلْحاً دَعاکَ الَیْهِ عَدُوَّکَ وَ لِلَّهِ فیهِ رِضَی، فَانَّ فیِ الصُّلْحِ دَعَةً لِجُنُودِکَ، وَ راحَةً مِنْ هُمُومِکَ، وَامْناً لِبِلادِکَ؛ صلحی که دشمن تو را به آن می‌خواند، و رضای الهی در آن است، رد مکن، چون برقراری صلح موجب استراحت سربازان و رزمندگان، و بر طرف شدن غم‌ها، و امنیت شهرهای شماست.» ۵ - روایتی دیگردر روایت دیگری چنین آمده است: «الصُّلْحُ جائِزٌ بَیْنَ الْمُسْلِمینَ الّا صُلْحاً احَلَّ حَراماً، اوْ حَرَّمَ حَلالًا؛ هر نوع صلحی در میان جامعه‌های اسلامی جایز است، بجز صلحی که حرامی را حلال کند یا حلالی را حرام کند.» ۶ - تفاوت صلح و مداهنهالبته «صلح» با «سازش با دشمن» که در قرآن با واژه «مداهنه» آمده است، تفاوت دارد. ۷ - پانویس
۸ - منبع• جمعی از نویسندگان، پژوهشکده تحقیقات اسلامی، اصطلاحات نظامی در فقه اسلامی، ص۸۶. |